Dekanat Góra - Wschód

Homilia Ks. Prof. dra hab. Mariusza Rosika
„Czy święci są po to, aby zawstydzać? Tak, mogą być i po to. Czasem potrzebny jest taki zbawczy wstyd, aby zobaczyć człowieka w całej prawdzie. Potrzebny jest, aby odkryć na nowo hierarchię wartości” – tak mówił Ojciec święty Jan Paweł II w Tarnowie w czerwcu 1987 roku. Warto więc postawić sobie pytanie, w czym zawstydzać nas może postać św. Katarzyny? Jest kilka postaw, które prowadzą ku naszemu zawstydzeniu.

1. Słuchanie Boga
Katarzyna była córką pogańskiego króla w Aleksandrii w Egipcie. Urodziła się pod koniec III wieku. Jako młoda dziewczyna udała się z matką do syryjskiego mnicha, który opowiedział im o Jezusie. W słowach ascety Katarzyna usłyszała głos samego Boga. Bóg przemówił do niej i podjęła decyzję o nawróceniu. Również i dziś Bóg mówi do nas. Mówi na różne sposoby: przez słowa Pisma Świętego, na modlitwie, przez innych ludzi czy przez wydarzenia z naszego życia. Gdy w ciszy i skupieniu przewracamy stronice Biblii, sam Bóg mówi do nas - wtedy łatwiej odczytać Jego wolę. Podobnie dzieje się na modlitwie, gdy traktujemy ją poważnie. Często myśli, które kołaczą się wtedy w naszych sercach mogą pochodzić od Boga. Niekiedy Bóg może przemówić do nas przez innych ludzi - zwłaszcza tych, którzy żyją blisko Niego, którzy unikają grzechu. Również poprzez wydarzenia z naszego życia Bóg może skierować do nas swoje słowo. Często to, co nazywamy przypadkiem czy zbiegiem okoliczności jest po prostu mową Boga skierowaną do nas.

2. Troska o ubogich
Po swoim nawróceniu Katarzyna porzuciła bogate życie, część majątku rozdała ubogim i troszczyła się zwłaszcza o osoby chore. Troska o ubogich to jednak nie tylko ofiarowanie im pieniędzy. Chodzi przede wszystkim o miłość – o służbę, która wyraża się w czynach miłości. Matka Teresa opowiadała, że pewnego razu zbliżył się do niej żebrak, aby ofiarować jej kilka rupii na potrzeby prowadzonego przez nią instytutu. Pomyślałam wtedy, mówi Matka Teresa: „Jeśli wezmę od niego te pieniądze, odejdzie ode mnie głodny. Jeśli nie wezmę, odejdzie upokorzony”. Wzięłam tę skromną ofiarę. Kiedy trzymałam ją w ręce, poczułam, że jest więcej wart niż otrzymana przeze mnie Nagroda Nobla”. Dziewiętnastoletni student muzykologii Hartmut Gogelmann odmówiwszy służby wojskowej jako służbę zastępczą wybrał pracę z dziećmi upośledzonymi. Owocem spotkań jest książka zatytułowana Kaj znów się śmieje. Autor zastanawia się: Oni nawet nie wiedzą, że są ludźmi. Mam nadzieję, że starczy mi miłości, aby im to któregoś dnia uświadomić. Oto służba sprawowana w miłości.



3. Pokora
Tradycja głosi, że po przyjęciu Chrystusa do swego serca Katarzyna zamieszkała z ubogimi chrześcijanami. Odznaczała się pokorą. Niemal sloganem stało się już powiedzenie, że pokora to prawda o sobie. Niesie ono jednak w sobie głęboką treść. Wielu ludzi nie potrafi spojrzeć na siebie w sposób wyważony: dostrzegają w sobie albo tylko zło (co jest przyczyną załamania i frustracji), albo przede wszystkim dobro (co może prowadzić do nieuzasadnionej dumy czy zarozumiałości). Korzeniem obu tych postaw jest pycha. Aby tego uniknąć, lepiej niekiedy nie budować opinii o sobie na podstawie wypowiedzi innych, lecz w oparciu o Słowo Boże.

4. Głoszenie Ewangelii
Podczas prześladowań, które nękały Kościół za Dioklecjana, Katarzyna jawnie przeciwstawiła się rozkazom cesarskim. Gdy w Aleksandrii zarządzono złożenie ofiary Zeusowi i Afrodycie, Katarzyna stanęła do rozprawy z retorami i filozofami, głosząc im Ewangelię. Stała się świadkiem Chrystusa. Wielu z nich przyprowadziła do wiary. Czterdzieści dni po zmartwychwstaniu, zanim Chrystus ze stoków Góry Oliwnej, z której rozciąga się zachwycająca panorama Jeruzalem ziemskiego został uniesiony do Jeruzalem niebieskiego, pouczał swoich uczniów: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w Judei, w Samarii i aż po krańce ziemi” (Dz 1,8). Ta obietnica Pana zaczyna się realizować bardzo szybko. Już w dziesięć dni później w sali na górze pojawiają się tajemnicze płomienie i obca mowa. Ci, których drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, otwierają je na oścież: nie tylko drzwi wieczernika, ale drzwi Kościoła; nie tylko dla Żydów, ale dla wszystkich mieszkańców ziemi. Tak rozpoczyna się fascynująca misja, którą Kościół pełni do dziś. Misja dawania świadectwa o Chrystusie. Misja dzielenia się wiarą. Dzielenie się wiarą cechuje pewien paradoks. Wiara dzielona z innymi rośnie nie tylko w słuchaczach, ale także w nas samych. Świadectwo składane przed innymi buduje naszą osobistą wiarę.

5. Umiejętność przeżywania cierpienia
Katarzyna poniosła śmierć męczeńską. Najpierw łamano ją kołem, a ostatecznie ścięto mieczem. Zmarła 25 listopada 307 (lub 312) roku. Jej ciało spoczęło w klasztorze nazwanym później jej imieniem u stóp Synaju. Swe męczeństwo przeżywała z Chrystusem. Hemingway pisał kiedyś: „Świat łamie każdego, a potem niektórzy są jeszcze mocniejsi w miejscu złamania” Miał rację mówiąc: „niektórzy”. Nie wszyscy. Niektórych cierpienie łamie do tego stopnia, że nie są w stanie się podnieść. Załamują się, odchodzą od Boga, buntują. Jedynie cierpienie przeżywane w bliskości Boga może okazać się zwycięskie. Wzorem jest dla nas św. Katarzyna. Katarzyna uczy nas wielu postaw, które zawstydzają. Uczy słuchania słowa Bożego, postawy służby i pokory, uczy głoszenia Ewangelii i mądrego przeżywania cierpienia. „Czy święci są po to, aby zawstydzać? Tak, mogą być i po to. Czasem potrzebny jest taki zbawczy wstyd, aby zobaczyć człowieka w całej prawdzie. Potrzebny jest, aby odkryć na nowo hierarchię wartości”. Uczmy się od naszej Patronki układania swej hierarchii wartości.

I Komunia święta Szkoła Podstawowa nr 3 07.05.2006

Droga Krzyżowa ulicami miasta 07.04.2006

Rekolekcje Wielkopostne 2006

Rekolekcje Wielkopostne dla Zespołu Szkół i Liceum Ogólnokształcącego w Górze.

Msza św. w I rocznicę śmierci Sługi Bożego Jana Pawła II

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25.03.2006